een veelbewogen weekend, wat stilstaand eindigde..

Hallo allemaal,
Zat vanmorgen bijna te slapen in de Spaanse les. Zal eens vertellen hoe dat kwam...!

Had samen met 2 andere meiden een weekendje Puno geboekt bij een agency hier in Cusco. Juan van de agency was erg aardig en deed ons een goed aanbod! Konden we niet weigeren. We hadden het programma met hem doorgenomen en dat zag er leuk uit. Het was wel wat krap zo met de maandag school meteen er achter aan, maar dat kon net. Wanneer moet ik anders zoiets doen? Heb nu school en straks het project waar ik ga werken. En wil van beiden niets of zo min mogelijk missen.
Vrijdagavond werden opgehaald, ja ja, door Juan himself. We werden naar de busterminal gebracht. Hij drukte ons nog zijn telefoonnummer in de hand. Iets wat later noodzakelijk bleek! Maar dat wisten we toen nog niet. Het is altijd een beetje zoeken op zo´n plek waar veel bussen gaan, maar we hadden het dan toch gevonden.
Met net gedouchte frisse haren en vol goede moed stapten we in de bus. Deze bleek aardedonker en met veel moeite vonden we onze "cama´s". Men noemt dit camabussen. Cama betekent bed, maar stel je daar niet al teveel bij voor. Het waren wel relaxte stoelen, dat zeer zeker. Er kon geen lichtje aan en ik vond het daardoor niet gemakkelijk me te gaan settelen voor de komende zes uur in de bus! Voor ons zat een stelletje die al uitgebreid in de breedte waren gaan liggen op de drie stoelen. Wij waren met zijn drie-en op drie stoelen, dus dat ging niet. Ik voelde me ongemakkelijk en het was koud in de bus. Vlak voor vertrek had ik ineens een videocamera voor mijn neus. Dit deed de buscompany altijd... ´for your security´. Ik kreeg hier allerlei gedachtes bij, maar liet die maar weer varen omdat de reis ten slotte nog moest beginnen. Zes uur in de bus vond ik best lang. Af en toe was er een stop en dan was er wat onrust met mensen in en uit. In ons "hokje" was nog een man waarvan ik denk dat ie bij de bus hoorde. Telkens bij een stop, sprong hij op en deed de deur open voor mensen. En hij riep van alles naar de chauffeur.
In het begin van onze reis viel me op dat er regelmatig een vrouw binnenkwam en meteen weer wegging. Eerst dacht ik dat ze iemand zocht. Maar na een keer of 5 was die naieve gedachten wel weg! Ik probeerde telkens als ze binnen kwam oogcontact te maken zovan... ik heb jou wel gezien. Ze kwam telkens op de momenten dat veel mensen in de bus in de weer waren. Bij een stop dus.
Ik moest plassen. Al een hele tijd. Het was nog 3 kwartier rijden. Tja. En dan? Ook geen garantie op een wc. Dan maar in de bus. En het handigste was dan toch tijdens zo´n stop. Ik ging met 1 van de meiden. Er bleek geen licht in de toilet en ik heb voor het eerst geplast op een wc die ik in zijn geheel niet gezien heb!!! Beetje gokken tijdens het hangen. Maar goed. Zal jullie de details besparen;-) Heb ook maar niet teveel ingeademd, want was dan vast flauwgevallen. O o o.
Het toiletavontuur overleefd zat ik toch opgelucht terug op mijn plekkie. Het duurde toen niet lang meer en we waren er.
Op de busterminal van Puno staat ´Juan Carlos´ met een bordje met jullie namen en hij pikt jullie dus op. Aldus Juan van de agency.
De werkelijkheid was anders. Geen Juan Carlos. We liepen wat rond en kwamen het stelletje tegen wat voor ons had gezeten in de bus. De jongen vertelde dat in de bus zijn rugzakje met daarin zijn paspoort was gestolen. En ik mag iemand niet vals beschuldigen, maar eh... Ik heb wel een heel sterk vermoeden dat het de vrouw was die telkens ´voor niets binnen kwam´. Ooooh. Was toch een beetje geschokt dat dat in onze cabine voor onze neus was gebeurt. Brrrr. Was blij dat we uit de bus waren.
Maar nu... Juan Carlos. Dat kon iedereen zijn. Andersom leek het ons makkelijker. Zoveel toeristen liepen er niet rond en dat we nou zo´n "typical Peruvians" zijn geworden in een paar weken. Nou nee. Nadat we onze (grrr) vriend Juan hadden gebeld ´s morgens in alle vroegte, kwam hij er ineens aangelopen. Hij was ons al vanaf 5 uur aan het zoeken. Yeah right. Geloof dat wij hem dan ook al hadden moeten zien en Juan had ons gezegd bij een bepaalde terminal te wachten. Had ie alleen niet aan Juan Carlos doorgegeven. DETAIL.
Moeizame start dus, maar goed. Nu kon het beginnen. We werden naar een hostal gebracht, waar vandaan we zouden worden opgehaald voor een tour. We kregen (vroegen om) de sleutel van een kamer om ons op te frissen en ze waren erg aardig. 5 minuten bijgekomen en toen weer door. We gingen wat Fransen, Japanners en Duitsers ophalen in hun hotel en toen naar de boot.
We hadden een geweldige tocht. Helaas halve tijd geslapen omdat de ogen op de een of andere manier niet open wilde blijven. Toen ik heel even mijn ogen open deed, zag ik dat de rest ook lag te slapen. Wel grappig. Het was zo heerlijk kalm op het titicacalake!!!
Op het amantani-eiland aangekomen werden we verdeeld over een aantal hostfamily´s die al stonden te wachten op ons. Het was inmiddels midden op de dag en bloedheet. Een man met een hoedje en zijn vrouw in traditionele kleding vormden onze host family. Of onze ghost family zoals ik zei in mijn vermoeidheid;-)
De vrouw liep handwerkend naar haar huis, welke het hoogste lag van allemaal... Met de felle zon en spullen voor het weekend had ik het zwaar om omhoog te komen. Pfff. Het ligt nog een stuk hoger dan Cusco, dus dat voelde ik wel!
Ze woonden heel primitief. Grappig was dan ook dat we een kamer kregen voor ons drie-en en de man in zijn beste Spaans (sprak eigenlijk quechua)trots vertelde uit welke landen hij al mensen over de vloer had gehad. De vrouw was inmiddels ´de keuken´ ingedoken. Anderhalf uur later was de lunch klaar. Het was inmiddels 15.30u dus ik lustte wel wat. De belangrijkste maaltijd is de lunch voor hen, dus hier was aandacht aan besteed! Een soep met gekookte aardappelen, gekookte aardappelen, een stukje hoe zal ik het noemen... gebakken kaas en muna thee. Hele lekkere thee die vlgs mij in Nederland niet te krijgen is. Toen was het tijd om te verzamelen beneden met de anderen die ook in hun gezin hadden gegeten. We werden door wat kindjes trommelend naar boven geleid. Daar zagen we prachtige uitzichten. Werkelijk adembenemend. Je kunt daar zover kijken. Dat zie ik normaal nooit ergens. Was echt super en het hijgend de top bereiken meer dan waard!!! We keken over het hele meer uit. Wouw!
Daarna terug naar onze host family, avondeten (wat over was van de middag zo´n beetje). We aten bij kaarslicht, want electriciteit kenden zij niet. Echt heel gaaf. En toen kwam voor hen het leukste. ONS aankleden als Peruanen, dat wil zeggen, in de typische kleding van dat eiland. Altijd lachen met bergschoenen eronder uiteraard.
Toen naar het folklorenfeest. Toen er na een half uur iemand van de andere kant van het eiland was gekomen om de deur open te maken, begon het. Men deed echt hun best. Van de sfeerloze zaal moesten ze het niet hebben. Alle host family papa´s en mama´s waren er en er was live muziek van panfluit, gitaartje e.d. We konden ook wat drinken kopen. Folklore dansen houdt in... eh... in de rondte dansen met de handen vast en iedereen doet dat geloof ik toch op zijn eigen tempo. De Fransen werden wild en we waren erg ongemakkelijk in onze ´door onze host mama strak getrokken rokken. Ik vond het een raar idee, dat zij het nodig vonden om de toeristen te vermaken en wij uit beleefdheid mee deden, terwijl het voor ons niet had gehoeven. De wereld zit soms raar in elkaar. (iets doen voor de ander wat jij denkt dat goed is, maar is dat wel zo?!) Toen we onze host papa zagen gapen en even later zagen dutten, vonden we dat voor hem moesten zorgen en het tijd werd voor het bed;-)Slapen ging goed, zelfs op een hard matras. Als je maar moe genoeg bent.
Zondag waren we om 7u klaar om te ontbijten. Dit was... witte rijst met frietjes. Geloof niet dat ik dat al ooit op heb ´s morgens om 7u. We knikten beleefd en aten het netjes op. Kop muna thee er achteraan om het wat te verzachten. Was dat even een ondergrondje voor de rest van de dag! We zaten er wel erg leuk zo met z´n drie-en op een rij! Ik vond het een geweldige ervaring bij deze familie te mogen zijn!

We namen afscheid van hen en gingen weer op een boot. Heeeeerlijk! We gingen naar het taquile eiland. Hier hebben we rond gelopen en we kregen van alles uitgelegd over de mensen die hier wonen. Interessant! Daarna weer op de boot en ik vond het echt genieten naar Puno. Weer ff lekker gedut. Het was inmiddels heerlijk weer. De zon scheen en het kon niet beter. Mmmmmh.

Eenmaal terug aan wal werd iedereen weer naar zijn hostal gebracht. Wij waren de enige die niet in een hostel zaten en er was even verwarring over waar ze ons moesten laten. Ons Spaans werd op de proef gesteld door de niet Engels sprekende man in de bus. Onze (grrrrrr) vriend Juan weer gebeld en toen kwam het goed. Tenminste... Toen zaten we in het juiste hostel waar we onze bustickets voor de terugweg kregen. Althans. Juan Carlos stond achter de counter en was heel relaxed over het feit dat er geen bustickets waren voor ons. Het manana-gevoel was overal waar wij niet wilden dat het zou stromen en we probeerden op ons beste Spaans niet vriendelijk te doen!!! Hij wilde Juan best bellen. Maar ja. Hij had het nummer niet. Kreeg ie van ons. Oh. De telefoon deed het niet. Kreeg hij een mobiele van ons. Oh... slechte verbinding. ´Kom Juan, buiten staan. Dat wil wel eens helpen.´
Nou, we hadden al bereikt dat zij communiceerden. Het bleek dat Juan geen bustickets had gereserveerd voor ons. Grrrr. We zijn wat gaan eten met de gedachten dat het opgelost zou zijn als we terug kwamen. Dit was niet het geval. Nou ja. Eigenlijk wel. Juan had het wel geregeld, maar het niet doorgegeven aan Juan Carlos.
We namen een taxi naar de terminal en daar kwamen we er achter dat Juan voor ons geen cama-bus had geboekt. Semi-cama. Ok dan. We wilden naar Cusco!!!
Ik voelde me een stuk veiliger in deze bus, al kon ik geen kant op omdat er veel minder ruimte was. Maar hier zat iedereen gewoon achter elkaar en ging wel eens het licht aan. Hoe fijn dat kan zijn!
Nog een half uur... En dan zijn we in Cusco dacht ik. He he. Het was me een avontuur geweest zeg.
Maar de bus maakte een raar geluid. Dacht nog heel even dat ie verkeerd schakelde, maar nee. Ik voelde en hoorde dat er iets niet in de haak was!
Daar stonden we. STIL! Aardedonker buiten. Zeker in de bergen. We hoorden gereedschap rinkelen. Het was wel grappig; de toeristen in de bus waren klaarwakker en overlegden al wat als de bus het niet meer zou doen. De Peruanen lagen nog heerlijk te ronken. En de enkeling die het had opgemerkt haalde er zijn schouders voor op. We voelden ons echt westers met deze attitude. Peruanen zijn meer gewend denk ik wat dat betreft.
Toch bleek ons gevoel ook niet voor niets. Na een uur gefrot en gedoe, probeerde de chauffeur de bus weer te starten. Zonder resultaat. We hebben 2 uur gewacht en toen kwam een andere bus langs waar we in konden. Deze ging dan weer niet naar de busterminal, maar kleinigheidjes hou je toch.
Tegen 7u was ik vanmorgen thuis. Heb een heerlijk douche genomen. Oh, wat waardeerde ik het straaltje water wat uit de lucht komt in mijn badkamertje!
Te bedenken dat ik dat de eerste week hier vervloekte. Hahaha.
Hoop dat het verhaal niet te lang was, maar wilde jullie het gewoon niet onthouden.
Vanmorgen in de klas was het gelukkig wat herhaling voor mij en ik heb een betere lerares dan vorige week. Iedere week krijg je hier een andere leraar of lerares.
Dadelijk eens wat eten. Misschien dat ik weer eens wat groenten kan eten. Lijkt me heerlijk.

Deze en volgende week nog Spaanse les en dan begin ik in mijn project met de gehandicapte kinderen. Heb ik ook wel echt zin in!
En natuurlijk... komt over een aantal weken........... Heb ik ook heel veel zin in!!!

Dag lieve allemaal. Leuk dat jullie op mijn site kijken!

liefs
Susan