"No hay sistema."

Op mijn tweede dag op chaska wasy liep ik wat onzeker rond en toen een Spaanse vrijwilliger me wat vertelde, deelde ik met hem dat ik het systeem nog totaal niet begreep. Hij zei: "Es porque no hay sistema." Wat betekent: "Dat is omdat er geen systeem is." Ik moest er om lachen, maar denk nu iedere dag aan die woorden als ik er werk. Het is helemaal waar. ER IS GEEN SYSTEEM. Iets waar ik als Nederlander soms erg naar verlang. Ik moet me continue bijstellen.
Ik schreef al een paar wkn geleden dat ik mijn introductiegesprek had met de directeur. Hij blijkt niet de directeur, maar de man van de directrice. Dan heb je ook nog de eigenaresse. Die heb ik nog niet gezien. Deze man zei dat die maandag de nieuwe school zou beginnen. Deze is naar mijn weten nog steeds niet begonnen.
Gisteravond zei 1 vd medewerkers tegen mij dat er een vergadering was. Ik vroeg wanneer. Nou eh... NU. Ik was heel benieuwd naar een vergadering in een huis zonder structuur, werkwijze e.d. Ik was al een sms aan het sturen naar mijn huisgenoot dat ik niet mee at. Ik had mijn sms nog niet af, of dezelfde vrouw zei dat het eigenlijk een beetje laat was voor een vergadering. Deze ging dus niet door.
En zo is het continue flexibel zijn en schakelen...
Ik kom er langzaam achter dat de kinderen haast allemaal verwaarloosd, mishandelt en of misbruikt zijn vroeger. In dit tehuis hebben ze het niet goed, als ik vanuit mijn referentiekader in Nederland denk. Als ik dan de verhalen van wat kinderen hoor, hebben ze het in dit tehuis toch iets beter. Er zijn bijv. een broertje en zusje met Down in een varkensstal gevonden. Zij leefden tussen de varkens.
1 jongen is in een vuilnisbak gevonden. Geen ouders in de buurt. Hij is een wees en een echt straatkind. Gister ging ik eens kijken wat hij nu eigenlijk deed als hij op zijn buik met zijn gezichtje zo dicht mogelijk bij de schutting lag. Hij zocht pissebedden en at ze op. Als er eten op de grond ligt, gaat hij met zijn tong over de grond om het te eten. Hij maakt zoveel meters als nodig.
Ik vind het moeilijk om te merken dat de kinderen niet genoeg mogen drinken, omdat ze anders teveel plassen. Gister werd me letterlijk een ijzeren bekertje uit de hand getrokken omdat de zuster vond dat hij niet meer mocht drinken. Dit kind kan haast niet drinken, dus duurt het lang voor ik wat naar binnen kreeg. Ze zei het ook echt: niet zoveel, anders moet ie zoveel plassen.
Helemaal schrijnend vind ik het iedere avond als Al, die van de pissebedden, s avonds op zijn potje zit en naar het midden van de badkamer schuift. Hij legt dan de mouw van zijn trui in\op het putje. Dan zuigt ie zo hard als ie kan, t water uit zijn mouwtje.
Zulke dingen zijn ongelofelijk. De medewerkers vinden het normaal of vinden m lastig en trekken hem op zijn potje weer richting muur. En dan moet je een plekje zoeken, want de badkamer is vol kinderen op een potje. Of er is bijv. een kind die op het toilet zit en een ander jongetje plast er achter door.
Zo zijn er duizenden voorbeelden. Van de week is er een nieuw kind gekomen. Ik zag m op zijn tweede dag omdat ik me de dag ervoor vooral met een zwaar epileptisch kindje individueel had bezig gehouden. Ik vroeg zijn naam. Niemand wist het. EL NUEVO, was zijn naam. DE NIEUWE. Ik had wel op het bord gelezen dat er een nieuwe kwam. Zijn naam had er wel bij gestaan, maar ik had het niet onthouden. Er stond: Morgen komt er een nieuwe, naam, ontvangen en douchen.
Die avond bracht ik de kinderen mee naar bed. Ik had hem zijn pampertje aan gedaan en een pyjama. ·de pyjamaas zijn van iedereen hier· Hij zat op het voeteneind van Al. Ik vroeg waar hij zou gaan slapen... Daar, was het antwoord. Ik begreep het niet dacht ik, maar had het toch wel begrepen. Hij moest gaan slapen op het voeteneind van Al. Ik dacht... Dit meen je niet: 2 kinderen in 1 bed. Ik heb al vele grenzen verlegd hier, maar dit zal toch niet waar zijn. De kinderen hebben al niets van hunzelf. Asjeblieft toch wel een eigen bed.
Later kwam het toch goed en kwam 1 vd oudste jongens met deken, lakens en een kussen op de proppen. Dit nieuwe kindje schat ik 5 en moest dan wel bij de oudste jongens slapen. Hoop maar dat die jongens hem niets doen s nachts. Er zijn geen garanties in dit huis.
Zo is iedere dag anders in chaska wasy. Er zijn ook kinderen met ouders. Ik denk eigenlijk de meeste wel. Maar zij weten niet hoe ze voor hen moeten zorgen of willen niet meer voor hen zorgen. Veel ouders wonen ver weg. In veel gezinnen werd quechua gepraat. Een hele grote overgang dus, nu ze hier heel de dag Spaans horen.
Het jongetje met epilepsie is Ric. Zijn moeder komt bijna iedere dag. Ze kan in haar eentje niet voor hem zorgen en er is geen vader in beeld. Maar zij is een ontzettend lieve moeder. Ik zie dat ze iedere keer weer met moeite afscheid neemt van haar kind. En het moeilijk vindt hem in die chaos, waar ook veel geweld is, achter te moeten laten. Ben blij te zien dat er ook liefdevolle mensen zijn. De medewerkers zijn dat op hun manier ook, maar er is nauwelijks kennis en dat merk ik heel goed. Helaas slaan en schoppen de medewerkers de kinderen ook...
Zo, dat was weer een heel verhaal. Dit is echt realiteit hier en ik worstel soms mijn weg erin te vinden. Het Spaans is ook nog best moeilijk en dat heeft zijn voors en tegens. Ben soms blij dat ik lekker met de kinderen kan spelen en niet versta als er allerlei problemen zijn, bijv. met personeel onderling e.d. Soms is het lastig. Dan wil ik wat overleggen en dat gaat dan niet zo soepel als ik zou willen.
Nou, heel veel liefs weer vanuit Cusco.
Susan
P.s: Heb geprobeerd fotoos te plaatsen, maar dit gaat heeeeel langzaam. Heb er daarom nog maar 2 geplaatst. Deze staan onder losse fotoos. Zal binnenkort nog wat meer plaatsen.